Της Ύβας Κουμαντάκη
Με καταγωγή από το Ζαρό του Δήμου Φαιστού ο Δημήτρης Ζωγραφάκης μεγάλωσε στα Καπαριανά.
Γνωριζόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια και παρακολουθώ την πορεία του στα μουσικά δρώμενα από τα 12 του έως και σήμερα. Ακλούθησαν πολλές συνεργασίες και εμφανίσεις, δισκογραφίες και καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Ο Δημήτρης Ζωγραφάκης έχει ένα πηγαίο χιούμορ και το όνομά του ταυτίζεται απόλυτα με τον ήχο της κιθάρας. Η συζήτηση μαζί του πάντα είναι απολαυστική.
Στα δέκα του χρόνια
«Ήμουν δέκα χρονών όταν είδα μια μέρα τον καταξιωμένο μας καλλιτέχνη και φίλο του πατέρα μου, Αλέκο Καλεμάκη, να φέρνει σπίτι ένα μπουζούκι κατασκευής του Στεφανάκη από το Ζαρό για να του μάθει να παίζει. Μάθαινε και του μεγάλου μου αδελφού. Όταν το έπιασα στα χέρια μου κατάφερα πολύ εύκολα να παίξω και εγώ. Κάναμε πολλές φορές παρέα στο σπίτι και μου ήταν εύκολο να παίζω ό,τι άκουγα στο μπουζούκι. Ο Αλέκος με έπαιρνε μαζί του μετά από λίγο καιρό να βγάζω το λαϊκό πρόγραμμα. Πήγαινα πρώτη γυμνασίου τότε».
Η απόφαση
«Στη Μεσαρά υπάρχει ένα από τα καλύτερα μπουζούκια και φωνή για εμένα, ο Χρηστάκης ο Κώστας. Ερχόταν στη γειτονιά μου και έκαναν πρόβες. Ήμουν εκεί συνέχεια. Μου άρεσε η παρέα τόσο πολύ και μιας και άκουγα την δυσκολία που υπήρχε στο να έχουν ένα μουσικό με κιθάρα να τους πλαισιώνει, αποφάσισα για να τους βοηθήσω και να πιάσω την κιθάρα εγώ. Με πολύ λίγες συμβουλές κατάφερα να τους συνοδέψω. Ακολούθησαν πολλές βραδιές και εμφανίσεις και είχα πολύ άγχος, τόσο που δεν μπορούσα να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια. Όλο το βράδυ κοιτούσα τα παπούτσια μου». (γέλια)
Η ευκαιρία
«Στα 14 μου έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Καλαϊτζάκη τον Μανώλη για να τον συνοδέψω στο λαϊκό πρόγραμμα που είχε στηθεί στο κέντρο «Scorpios» στα Μάταλα. Σάστισα γιατί ήταν ένα σχήμα με 6 τραγουδιστές και είχε μεγάλες απαιτήσεις.
Για περίπου 3 χρόνια ακολούθησε μία μόνιμη συνεργασία. Ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα. Κάθε βράδυ το ίδιο πρόγραμμα. Τα ακούσματά μου ήταν συγκεκριμένα και έπαιζα μηχανικά».
Λύνοντας η συνεργασία (σχολείο) του Δημήτρη Ζωγραφάκη με το λαϊκό πάλκο, ήρθε η τυχαία γνωριμία του με τον Νεκτάριο Σαμόλη, όπου τον ακολούθησε σε παραδοσιακούς ήχους αυτή τη φορά.
Είχε, βέβαια, συνοδέψει τους τοπικούς καλλιτέχνες όμως η μεγαλύτερη του στιγμή, όπως λέει ο ίδιος, ήταν να καθίσει στο πλευρό του Λεωνίδα Κλάδου.
«Με τρέλαινε ο ήχος της λύρας του. Βρέθηκα και στο πλευρό του Μανόλη Καρπουζάκη και για δύο μήνες στα 17 μου χρόνια έπαιξα στην Αθήνα με τον Θανάση τον Σκορδαλό. Διέκρινε σε εμένα, όπως μου έλεγαν, το ταλέντο του να συνοδεύω σωστά».
12 χρόνια συνεργασίας
Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας κάλεσαν τον Δημήτρη στο κέντρο «Λύρα», ο Αντώνης Σαλούστρος, μόνιμος συνεργάτης του Μανώλη Αλεξάκη τότε, για να παίξει μαζί τους μία βραδιά. Αυτή η συνύπαρξη εξελίχτηκε σε μια 12χρονη συνεργασία.
«Ήταν μια μεγάλη εμπειρία για εμένα αυτά τα χρόνια που βρέθηκα στο πλευρό του Μανώλη Αλεξάκη. Ατελείωτες εμφανίσεις και ταξίδια. Μεγάλες στιγμές. Από ένα σημείο όμως και μετά δεν άντεχα τον εαυτό μου. Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορείς να έχεις φυσιολογική ζωή. Κοιμάσαι και ξυπνάς μόνο για ένα σκοπό: να διασκεδάσεις τον κόσμο. Ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα, να συνθέσω δική μου μουσική να κάνω πράγματα για εμένα».
Η έμπνευση
«Πριν από 18 χρόνια έπαιξα στο Νίκο το Στρατάκη την πρώτη μου σύνθεση και με παρότρυνε να ηχογραφώ τις ιδέες μου συνεχώς. Τότε έβαλα στόχο να κάνω την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, όπως και έγινε, με τον τίτλο «Όταν ο έρωτας θα γίνει δάκρυ», που περιείχε πέντε νέα τραγούδια.
Η επόμενη μου δισκογραφική δουλεία ήταν πιο οργανωμένη, είχε δική μου μουσική και πολλά από τα τραγούδια είχαν και δικό μου στίχο. Ο δίσκος είχε τίτλο: «Στη μέση του χειμώνα».
Η συνεργασία μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Χρήστο Δάντη ήταν καθοριστική μα και η συνεργασία μου με τον Νίκο Μανιουδάκη και στην δισκογραφία αλλά και στο σχήμα «Άλλη Μπάντα», μου δημιούργησε την ανάγκη για άλλες αναζητήσεις».
Ακολούθησαν οι δισκογραφικές προτάσεις «Αθώος και φονιάς», «Φωνή του λαούτου» και «Οι ήχοι τις παρέας - live», ενώ προκύπτουν συνεργασίες συνεχώς με καταξιωμένους μουσικούς της Κρήτης, όπως τον Ψαραντώνη, τον Γιώργο Μανωλάκη, αλλά και από άλλους μουσικούς χώρους όπως τον Λεωνίδα Μπαλάφα.
Σήμερα ο Δημήτρης Ζωγραφάκης βρίσκεται στο πλευρό του Γιώργου Νικ. Ζερβάκη. Αριθμεί δεκάδες δισκογραφικές συμμετοχές ως κιθαρίστας, έχει συνεργαστεί με την πλειοψηφία των Κρητικών καλλιτεχνών και ο ήχος της κιθάρας του τον χαρακτηρίζει.
Έχοντας πάνω από 20 χρόνια στο πάλκο μου είπε χαρακτηριστικά: «Τώρα νιώθω ότι έχω ζωή. Έχω δημιουργήσει οικογένεια, κάνω πράγματα που γεμίζουν την ψυχή μου και μου δίνουν νόημα να συνεχίσω στον καλλιτεχνικό χώρο, μακριά από μουσικά όρια και καλούπια, δεν έχει κανένα νόημα αλλιώς».
Το πάθος της φωνής του δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να αμφιβάλω.
Τον ευχαριστώ θερμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου