Πρόσωπα & Τέχνες: Μιχάλης Χαρκιολάκης «Η μουσική ενώνει»

 Πρόσωπα & Τέχνες: Μιχάλης Χαρκιολάκης «Η μουσική ενώνει…»

Μετά από μια μικρή παύση στο ένθετο «Πρόσωπα & Τέχνες» ανοίγω ξανά ένα κύκλο παρουσιάσεων νέων καλλιτεχνών με τον ταλαντούχο Μιχάλη Χαρκιολάκη. 

Τον γνώρισα μέσα από δημοσιεύσεις στα social και δεν θα μπορούσε να περάσει η καλλιτεχνική του οπτική, απαρατήρητη!

▪️ Η αρχή … 

Η ενασχόληση του  με την μουσική, ξεκίνησε στην ηλικία των 7 ετών έπειτα από παρότρυνση του πατέρα του. 

Ήταν στην ουσία η εκπλήρωση ενός δικού του «ονείρου» καθότι εκείνος δεν κατάφερε ποτέ να ασχοληθεί και να μάθει μουσική. 

Μη έχοντας καμία επαφή με τη μουσική στο οικογενειακό του περιβάλλον, ο πατέρας του, του χάρισε το μουσικό όργανο της παρέας, το μαντολίνο και ξεκίνησε τις σπουδές του στο ωδείο Ιεράπετρας.  

«Ήταν μια συμφωνία μαζί μου μιας και βασική μου ενασχόληση σε αυτή την ηλικία ήταν όπως και στα περισσότερα παιδιά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ο πατέρας μου λοιπόν χρησιμοποιούσε ως «αντάλλαγμα» τα ηλεκτρονικά για να ασχολούμαι με τη μουσική (1 ώρα μαντολίνο - 1 ώρα υπολογιστής κτλ). Έτσι είχα το κίνητρο να ασχολούμαι χωρίς να το καταλαβαίνω αρκετά με τη μουσική και να μελετάω πολύ παραπάνω απ’ το συνηθισμένο.

Μετά τα πρώτα πέντε χρόνια, άρχισα την επαφή μου και με άλλα όργανα (Λαούτο, Ασκομαντούρα κ.α.) όμως ποτέ δεν αγάπησα κάποιο μουσικό όργανο όσο  το μαντολίνο» αναφέρει ο Μιχάλης.

▪️Το πάλκο … 

Η πρώτη του  δημόσια εμφάνιση έγινε στην ηλικία των 13 ετών σε ένα φανταρικό γλέντι. Παρόλα το νεαρό της ηλικίας του θυμάται ότι δεν είχε  άγχος, καθώς είχε εξοικειωθεί με τον κόσμο και ήταν  σίγουρος για τις δυνατότητες του. 

«Είχα  δίπλα μου ανθρώπους πιο παλιούς στη δουλειά από εμένα να με βοηθούν και μου χάριζαν  έναν… αέρα παραπάνω»

▪️ Η βάση … 

Οι βάσεις του για 10 χρόνια ήταν γερές. 

 Ο Δημήτρης Πασπαράκης από τα Ανώγεια, η Μαρία Περιστενίδη απ’ το Ηράκλειο & ο Αντώνης Βασαρμίδης από την Ιεράπετρα ήταν οι πρώτοι δάσκαλοι. Η διδασκαλία του Αντώνη Βασαρμίδη αφορούσε τα παραδοσιακά λασιθιώτικα ακούσματα (Κοντυλιές κυρίως) αλλά και χορούς που παιζόταν παλιά στα γλέντια και τώρα εκλείπουν (Φοξ Τροτ, Βαλς, κτλ), ενώ ο Δημήτρης Πασπαράκης και η Μαρία Περιστενίδη, είχαν μια πιο γενική προσέγγιση πάνω στη μουσική όλης της Κρήτης. Όσον αφορά τα υπόλοιπα όργανα, ασκομαντούρα του  έμαθε ο Δαμιανός Βασιλάκης και στο λαούτο τον  βοήθησε «ένας εξαιρετικός άνθρωπος» όπως αναφέρει, ο Μανώλης Λιαπάκης. 

 Επίσης αναφέρει  ότι για 5 χρόνια ασχολήθηκε με την Βυζαντινή μουσική με δάσκαλο του τον Γιάννη Αρώνη. 

«Είμαι τυχερός καθώς και οι 6 δάσκαλοί μου, ήταν και είναι εξαιρετικοί άνθρωποι και εξαιρετικοί παιδαγωγοί» συμπληρώνει. 

▪️ Η απώλεια … 

Στην ηλικία των 11 ετών, ο Μιχάλης έχασε τον πατέρα του. Το συμβάν αυτό τον σημάδεψε όπως θα σημάδευε και κάθε παιδί η απώλεια του γονιού του όμως συνάμα του έδωσε την ψυχική δύναμη να βγει πιο δυνατός. Γνωρίζοντας ότι αυτό θα τον έκανε ευτυχισμένο, ασχολήθηκε με ακόμη περισσότερο πάθος και προσήλωση πάνω σε αυτό που αγαπάει, το μαντολίνο καθώς θεωρεί ότι το όνειρο του πατέρα του, θα ήταν να τον δει να προοδεύει στη μουσική. Αυτό αποτελεί για εκείνον πηγή δύναμης.

Δεν μπορεί όμως να μην αναφερθεί στην μητέρα του, που ήταν και είναι πάντα δίπλα του σε κάθε επιλογή που έκανε στη ζωή του. «Αυτή είναι η δύναμη μου και το στήριγμά μου» μας λέει. 

▪️ Συνεργασίες  … 

«Στην μουσική μου πορεία στάθηκα πολύ τυχερός γιατί οι άνθρωποι που βρέθηκα δίπλα τους, είναι όλοι τους εξαιρετικά παιδιά. Ένας συντοπίτης και πολύ καλός μου φίλος, ο Μάνος Λιοντάκης, ήταν εκείνος που με έπαιρνε πρώτος και πηγαίναμε στα γλέντια, ξεκινώντας τότε την πορεία μου με τον Γιάννη Κατσαβαβάκη και τον Δημήτρη Παπαδάκη. 

Στη συνέχεια, βρέθηκα σχεδόν για ένα  χρόνο στο ίδιο πάλκο με τον καλό μου φίλο Στέφανο Βορδώνη και ύστερα, γνωρίστηκα με τον κουμπάρο μου, Κυριάκο Καραλάκη όπου ξεκίνησε μια μακροχρόνια συνεργασία. Αρχικά με τον Βαγγέλη Χωραΐτη για 2 χρόνια και ύστερα από μια παύση ενάμιση  χρόνου για Πανελλήνιες και Στρατιωτικές υποχρεώσεις, με τον Τριαντάφυλλο Στεφανάκη για άλλα περίπου 4 χρόνια. 

Επίσης αρκετές ήταν οι εμφανίσεις μου με τον Γιώργο Ψαρουδάκη με τον οποίο έκανα και τα πρώτα μου ταξίδια στο εσωτερικό (Αθήνα, Θεσς/νίκη, Ρόδο, Κάλυμνο, κ.α.), αλλά και στο εξωτερικό (Αμερική, Γερμανία). 

Όμως γενικά, έχω συνεργαστεί με τους περισσότερους καλλιτέχνες του κρητικού στερεώματος στα 10 σχεδόν χρόνια που ασχολούμαι επαγγελματικά»

▪️Η έμπνευση …

«Πηγή έμπνευσης αποτελούν τόσο τα βιώματα μου, όσο και οι διαφορετικές μουσικές που άκουγα από μικρός και με επηρέαζαν πιστεύω σε μεγάλο βαθμό»

▪️Στόχοι … 

Όσον αφορά το μέλλον, πιστεύει ότι τα καλύτερα έρχονται. Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το καινούργιο του κομμάτι που λέγεται «Μιας περασμένης εποχής» και αρχές του επόμενου έτους ολοκληρώνεται σιγά-σιγά η δημιουργία του πρώτου του δίσκου. «Ο καινούριος μου δίσκος, θα περιέχει 12 καινούρια κομμάτια δικής μουσικής και θα έχει συμμετοχές από διάφορους καλούς φίλους και εξαιρετικούς συναδέλφους,που είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που ερμηνεύουν  τα τραγούδια μου.» αναφέρει χαρακτηριστικά. 

▪️Η παράδοση … 

Η παράδοση σήμερα τον φέρνει σε μια παρατήρηση ότι το μουσικό επίπεδο έχει ανέβει κατακόρυφα, τουλάχιστον στον τομέα της μουσικής που ασχολείται. 

Αναφερόμενος  στις δυνατότητες των νέων παιδιών, δεξιοτεχνικά και θεωρητικά. 

Αυτό θεωρεί ότι  είναι φυσικό επόμενο αν αναλογιστεί κανείς την δυσκολίες που περνούσαν οι παλαιότεροι για να μάθουν μουσική σε σχέση με τώρα, που η πρόσβαση στην πληροφορία είναι πολύ πιο εύκολη. Το διαδίκτυο είναι μία βόμβα πληροφοριών για όποιον ενδιαφέρεται. «Πιστεύω ότι γενιά με την γενιά το επίπεδο θα συνεχίσει να αυξάνεται. Με βάση λοιπόν τον μεγάλο αριθμό μαθητών, το πόσο πολλούς καλούς νέους μουσικούς έχουμε αλλά και γενικά των νέων ανθρώπων που ενδιαφέρονται και ακούν τη κρητική μουσική, είμαι σίγουρος ότι στα επόμενα χρόνια η κρητική μουσική θα ακμάσει»

▪️Η διδασκαλία …

Τα τελευταία  4 χρόνια ασχολείται  και με τη διδασκαλία, προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του όπου του ζητηθεί. 

 Παρατηρεί  ότι η αύξηση στα ποσοστά της νεολαίας που ακούν και θέλουν να ασχοληθούν με την παραδοσιακή μουσική, σε σχέση την εποχή που ξεκινούσε εκείνος, είναι τρομερή! 

Και όχι μόνο στο να μάθουν, αλλά και στο να ακούσουν και να διασκεδάσουν. 

«Αυτό που διδάσκω και τους μαθητές μου, είναι ότι η μουσική ενώνει. Είναι το μέσο για να ενωθεί ο μουσικός ψυχικά με τον ακροατή. Σίγουρα ως επαγγελματίας πρέπει να μπορείς να αποδίδεις με όσο κόσμο και αν έχεις από κάτω, όποια και αν είναι η συμπεριφορά του. Όμως το γλέντι είναι αλισβερίσι. 

Έτσι και εγώ παίρνω πραγματικά δύναμη όταν από κάτω το κοινό μου συμμετέχει και δείχνει την αγάπη του. Είτε χτυπώντας παλαμάκια, είτε τραγουδώντας μαζί μου. Στις παρέες βιώνω πιο έντονα την αγάπη των φίλων μου και εκείνων που με στηρίζουν, καθώς είμαστε σε στενότερο κύκλο και σίγουρα πιο ελεύθεροι.

Πλέον η πλειοψηφία του κόσμου στο νησί μας, επιλέγει τη διασκέδαση στα κρητικά μαγαζιά και στα πανηγύρια πολύ περισσότερο απ’ τις άλλες επιλογές διασκέδασης»

Σε αυτό θεωρεί ότι παίζει σημαντικό  ρόλο πως  η μουσική μας προβάλλεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με παλαιότερα, μέσω του YouTube και του Spotify. Η ευκολία  αυτή στην πρόσβαση της  Κρητικής  μουσικής, βοηθάει σε μεγάλο βαθμό στο να εξοικειωθεί ο ακροατής. 

▪️Η πανδημία …. 

Τα σημεία των καιρών δεν τον αφήνουν ανεπηρέαστο μιας και πιστεύει ότι η πανδημία, τα άλλαξε όλα. Η δίψα για γλέντι μπορεί να παρέμεινε ίδια αλλά αυτό που εκείνος  βλέπει είναι ότι ο κόσμος πραγματικά φοβήθηκε και εξακολουθεί να φοβάται. 

Όσο παραμένει στην επικαιρότητα, τόσο ο φόβος θα είναι και τριγύρω μας. 

«Δυστυχώς θεωρώ ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ τα ίδια όπως ήταν πριν, Όχι μόνο στη μουσική αλλά και σε καθετί. Ήδη πολλοί άνθρωποι του χώρου ζορίζονται οικονομικά και ακόμη περισσότερη ψυχολογικά. Από εκεί και πέρα ο Θεός να δίνει δύναμη στον καθένα μας να βγει δυνατότερος από αυτή τη δοκιμασία. 

Γενικότερα, ο τρόπος διασκέδασης θα επηρεαστεί και θα αλλάξει, όπως εξάλλου έχει αλλάξει και σε σχέση με πριν 30 χρόνια.

Αν με ρωτάς αν άλλαξε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, ως ρομαντικός, θα σου πω προς το χειρότερο. 

Για παράδειγμα, δεν μου αρέσει η εικόνα με τα κινητά σε ένα γλέντι, όπου αντί να απολαύσουν τη στιγμή, θέλουν να την απαθανατίσουν. Δε λέω να επιστρέψουμε στο 1980, αλλά να δίνουμε λίγο περισσότερη σημασία στη στιγμή. Σίγουρα καθώς περνούν τα χρόνια, η διασκέδαση θα αλλάξει κι άλλο όπως αλλάζουν τα πάντα. Άλλωστε από πέρυσι, εν μέσω καραντίνας, μία νέα μορφή διασκέδασης που προέκυψε ήταν οι διαδικτυακές συναυλίες. Δεν σημαίνει ότι επειδή έγιναν τότε, θα καθιερωθούν, όμως ίσως είναι ένα πρώιμο στάδιο μελλοντικής διασκέδασης»

Του ζήτησα ένα στίχο που τον εκφράζει για να κλείσουμε την συζήτηση μας  και εκείνος: 

«Όσο και αν είναι σκοτεινιά 

και καταχνιά μεγάλη…

Θα τηνε βρει τη περασά, 

ο ήλιος να προβάλλει!»

«Αυτή η μαντινάδα με αντιπροσωπεύει γιατί πάντα στις δύσκολες στιγμές που ζω, προσπαθω να σκέφτομαι ότι θα έρθει ένα καλύτερο αύριο»

Του εύχομαι να έχει το αύριο που επιθυμεί με το πάθος και το φως που εκπέμπει σήμερα ! 

Τον ευχαριστώ !

Πρόσωπα & Τέχνες: Μύρος Νιωτάκης! «Η Κρητική μουσική με κέρδισε από την πρώτη στιγμή»

Ο Μύρος  Νιωτάκης  έχει το πάντρεμα της νέας εικόνας με τον αυθεντικό ήχο του Λαούτου. Από το παίξιμο του διαχέεται ένας παλμός εσωτερικής αναζήτησης που λαχταρά  να απλωθεί στο χρόνο και να έχει διάρκεια στα Κρητικά ακούσματα του τόπου μας. 

Εύκολα ανακαλύπτει κάποιος ότι πίσω  από το νεαρό του πρόσωπο κρύβεται ένας  καλλιτέχνης με γερές βάσεις και αρχές ! 

Από την Ύβα Κουμαντάκη 

Ο Μυρος  Γεννήθηκε  το 1998  στο Τυμπάκι όπου και μεγάλωσε, έχοντας   καταγωγή από την Γαλια.

Σε ηλικία 8-9 ετών άρχισε να ασχολείται  με την μουσική. Αργότερα έκανε σπουδές σε κλασική και βυζαντινή μουσική.

 Στα 15-16 ξεκίνησε τις  δημόσιες εμφανίσεις,  έχοντας  συνεργαστεί με καλλιτέχνες της Μεσσαράς, του Ηρακλείου και του Ρεθύμνου.

⚜️Το παλιό Μαντολίνο  

Στα παιδικά μου χρόνια ήμουν αρκετά εσωστρεφής  και κλειστός χαρακτήρας.

Σε ηλικία 7 ετών  έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό μαντολίνο που είχαμε στο σπίτι και μπορώ να πω πως κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

 Η μουσική δεν ήταν ξένο στοιχείο στο σπίτι μας μιας και ο πατέρας μου έπαιζε ερασιτεχνικά μπουζουκι και βλέποντας το ενδιαφέρον που έδειξα για την μουσική με ενθάρρυνε να συνεχίσω.

Η Κρητική  μουσική με κέρδισε και την ακολούθησα χωρίς να έχω την παραμικρή αμφιβολία για την επιλογή μου. 

⚜️Η εξέλιξη 

 Όλα ήρθαν προοδευτικά. 

Από μικρά παρεάκια σε μεγαλύτερες παρέες.  Αλλά αυτό που μπορώ να πω ότι με έβαλε  σε πιο επαγγελματικό πλαίσιο ήταν η συνεργασία μου με το συγκρότημα «Διαβάτες». 

Προφανώς το νεαρό της ηλικίας και η απειρία να με επηρέασαν κάποια στιγμή στα ακούσματα μου αλλά  με την στήριξη των συνεργατών μου ο δρόμος ήταν ξεκάθαρος. 

⚜️Ο Μέντορας 

Το οικογενειακό περιβάλλον πάντα έχει ένα ρόλο συμβουλευτικό.  Γρήγορα όμως άρχισα μόνος μου να διαμορφώνω κατευθύνσεις. 

Κομβικό ρόλο, όμως έπαιξε η γνώριμα μου με τον κορυφαίο μουσικό αλλά και υπέροχο άνθρωπο  «Χρήστο Στιβακτάκη» που εκτός από δάσκαλος μου υπήρξε και κατά κάποιο τρόπο μουσικός παιδαγωγός. 

Του χρωστάω πολλά.

⚜️Η έμπνευση 

Αναμφισβήτητα όλοι οι νέοι παίρνουν  δύναμη από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του. Η προσπάθεια να εκ πληρώσεις τα  «θέλω»σου σε γεμίζουν ενέργεια και δύναμη να συνεχίσεις τον δρόμο που ξεκίνησες. 

Δεν θα μπορούσα άλλωστε να διαφέρω. 

Η έμπνευση όμως  είναι ένα πιό σύνθετο και πολύπλοκο  θέμα. 

Προσωπικά  αισθάνομαι σαν να έχω στο μυαλό μου ένα «ψηφιδωτό» με χρώματα και ανάλογα με την διάθεση μου και την αλληλεπίδραση με τον κόσμο, επιλέγω το κατάλληλο χρώμα για να χρωματίζω την στιγμή. 

⚜️Βήμα - Βήμα 

Έχω  συνεργαστεί με αρκετούς νέους και μεγαλύτερους σε ηλικία καλλιτέχνες.

Προσπαθώ σε όλες μου τις συνεργασίες να δώσω και να πάρω πράγματα και να βγει όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα.

Οι εμπειρίες από ταξίδια, ηχογραφήσεις στο στούντιο και οι πρωτες συνθέσεις μου που δουλεύω αυτήν την περίοδο ίσως παίξουν κάποιο ρόλο στήν μετέπειτα πορεία μου. 

⚜️Η τέχνη στην COVID εποχή 

Σίγουρα είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση αυτή που περνάμε εδώ και ένα χρόνο.

 Πιστεύω ότι με λίγο υπομονή ακόμα θα βγούμε όλοι δυνατότεροι και θα εκτιμήσουμε πράγματα που μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε δεδομένα.

Για τις τέχνες είναι μια δύσκολη περίοδος.

Όσον αφορά την κρητική μουσική θεωρώ ότι οι νέοι είμαστε κοντά στην παράδοση και προσπαθούμε με σεβασμό να κάνουμε ότι καλύτερο για αυτήν.

Τον ευχαριστώ θερμά! 

📌Δείτε περισσότερα:

 https://www.facebook.com/miros.niotakis

 https://instagram.com/miros_niotakis?igshid=idxcd9narjiu

Πρόσωπα & Τέχνες! Νικολέτα Κωνσταντάκη: Προχωράω χωρίς παρωπίδες!

 Την Νικολέτα την άκουσα για πρώτη φορά πριν από περίπου 5 χρόνια σε ενα ερασιτεχνικό βιντεάκι στο διαδίκτυο. 

Σε  πρώτη άποψη διέκρινε κανείς μια γλυκιά φωνή με ένα εξίσου ωραίο παρουσιαστικό! Όταν γνωριστήκαμε και κατ επέκταση συνεργαστήκαμε σε τοπικές εκδηλώσεις στη Μεσαρά, δεν άργησε να επιβεβαιωθεί η πρώτη μου σκέψη: «Αυτό το κορίτσι έχει ένα γλυκό πείσμα και μια τόλμη στη φωνή .. θα τα καταφέρει»! 

Οι μεγαλύτεροι θαυμαστές τις πάντα στο πρώτο τραπέζι ήταν  οι γονείς της. Δεν σου άφηναν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ότι προχωράει με γερές βάσεις και αρχές! 

Από την Ύβα Κουμαντάκη 

Χτύπησε το τηλ μου ένα απόγευμα και εξεπλάγην όμορφα διαβάζοντας το όνομα της. Είχαμε καιρό να τα πουμε! 

Την άκουσα με ενθουσιασμό να μου λέει για το νέο της τραγούδι. Εκείνο το πρώτο που σε γεμίζει καρδιοχτύπι όταν ζητάς να το ακούσουν οι γύρω σου με προσοχή! 

Το πρώτο που ένιωσα ακούγοντας το ήταν η «ταύτιση» και εκείνη απλά κατάλαβε! 

Αυτός και πόλοι άλλοι λόγοι είναι που σας παρουσιάζω την Νικολέτα Κωνσταντάκη ! 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Νικολέτα Κωνσταντάκη γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1994, στο Ηράκλειο Κρήτης. Κατάγεται από τους Βόρρους, ένα όμορφο χωριό της Μεσσαράς, όπου και μεγάλωσε. Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική, κάνοντας σπουδές πάνω στο πιάνο, την κιθάρα και τη θεωρία της μουσικής, ενώ τώρα μαθαίνει βιολί. Τα τελευταία οχτώ χρόνια παρακολουθεί μαθήματα φωνητικής, αφού όπως λέει “δε μπορείς να τρέξεις με μεγάλη ταχύτητα χωρίς να προπονηθείς”. 

Τα πρώτα επαγγελματικά βήματα ξεκίνησαν το 2011, με τη δημιουργία μίας εφηβικής μπάντας. Αμέσως μετά, στα χρόνια των φοιτητικών σπουδών και μέχρι σήμερα, ακολούθησαν πάρα πολλές εμφανίσεις. Μικρές και μεγάλες μουσικές σκηνές, μπαρ, ξενοδοχεία, κέντρα διασκέδασης και εστιατόρια σε όλη την Κρήτη, αλλά και σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, είναι  μόνο μερικά απ’ τα σημεία των εμφανίσεων. Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 τραγούδησε στο μουσείο της Ακρόπολης, στην ετήσια εκδήλωση της Ολλανδικής τράπεζας ABN MRO BANK.

Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Αθήνα και κάνει τα πρώτα της βήματα στο χώρο της ελληνικής μουσικής δισκογραφίας.


Η ΜΙΚΡΗ ΝΙΚΟΛΕΤΑ 

Στη δική μου περίπτωση δεν υπήρξε ποτέ αυτή η στιγμή της “ξαφνικής ανακάλυψης”. Από πολύ μικρή ηλικία τραγουδούσαμε παρέα με τον πατέρα μου, μπροστά από ένακασετόφωνο και εκείνος ηχογραφούσε αυτά που λέγαμε. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά υπάρχουν ακόμα μνήμες από αυτές τις στιγμές. Κατά κύριο λόγο θυμάμαι πόσο όμορφα ένιωθα. Αργότερα, στο νηπιαγωγείο, με θυμάμαι να λέω το “Δελφινοκόριτσο” του Βιολάρη και να νιώθω, κάθε φορά που τελειώνει το τραγούδι, την ίδια πληρότητα, σαν κάτι να άλλαζε μέσα μου και ένιωθα πιο ευχάριστα. Τότε δεν καταλάβαινα ακριβώς τι συνέβαινε.

Πολύ νωρίς ανακοίνωσα στους γονείς μου με πυγμή ότι “εγώ θα γίνω τραγουδίστρια!”. 

Δεν ήξερα αν είχα ή όχι  καλή φωνή, δεν είχα κάποιο ερέθισμα εξωτερικό ή κάποια συγκεκριμένη λαμπερή περσόνα ως πρότυπο, που να ωθεί εκεί τη σκέψη μου. 

Ήξερα απλά ότι το να τραγουδάω με ευχαριστούσε, με έκανε να νιώθω γεμάτη και ήθελα αυτό να γίνει καθημερινότητά μου.

ΤΟ ΩΡΑΙΩΤΕΡΟ ΠΡΟΡΥΠΟ 

«Πρότυπο και μέντοράς μου τόσα χρόνια υπήρξε ο πατέρας μου. Η καλλιτεχνική του φύση, η οπτική του απένανι στις καταστάσεις και γενικότερα η στάση του απέναντι στη ζωή, με δίδαξαν να μη φοβάμαι να ονειρεύομαι, να διεκδικώ και να κάνω τα “θέλω” μου, “μπορώ”. 

Πάνω απ’ όλα όμως, ήταν δίπλα μου.
Η μητέρα μου επίσης έλεγε με στόμφο “τα αγαθά κόποιςκτώνται”, κάτι που εντυπώθηκε μέσα μου. Με έκανε να καταλάβω πως για ό,τι αγαπάμε πρέπει να δουλεύουμε σκληρά και με κάνει να προσπαθώ κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Καλλιτεχνικά πρότυπα υπήρξαν για μένα η Χάρις Αλεξίου και η Βίκυ Μοσχολιου. Στην αρχή της εφηβείας μου ανακάλυψα τον κόσμο του έντεχνου και νομίζω ότι τότε άνοιξε μπροστά μου ένας ολόκληρος κόσμος, ακούγοντας μανιωδώς Αλκίνοο Ιωαννίδη. 

Με την πάροδο των χρόνων, ξεκίνησα να ανακλύπτω τον κόσμο της jazz και να μένω άναυδη με τις ερμηνείες και το πάθος της Ella Fitzgerald και της NinaSimone.
Από μικρή ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό, οπότε έψαχνα τρόπους να φτιάξω αυτή την “καλλιτεχνική πορεία”, με μαθήματα, όμορφες ερμηνείες, εξερεύνηση σε άγνωστα μουσικά νερά, προσωπική και ομαδική δουλειά πίσω από κάθε εμφάνιση. 

Αυτό είναι ένα ταξίδι, μία “πορεία” όπως λες και εσύ, που συνεχώς σε κάνει να μαθαίνεις και να θες να εξελίσσεσαι, αρκεί να το θες, να μην είσαι παρωπιδικός και να μη φοβάσαι να δοκιμάσεις καινούρια πράγματα». 

ΒΗΜΑ - ΒΗΜΑ 

«Στο Δημοτικό πρώτη φορά επισκέφτηκα Ωδείο, με σκοπό να ξεκινήσω φωνητική. Λόγω του νεαρού της ηλικίας, οι δασκάλες μου πρότειναν να ξεκινήσω ένα μουσικό όργανο και μου εξήγησαν πως στα μαθήματα θεωρίας θα κάνουμε “Σολφέζ” -περιττό να σου πω, πως ήταν το αγαπημένο μου. Έτσι ξεκίνησα με πιάνο και μετά για λίγο καιρό κιθάρα. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω, θα συνέχιζα με σπουδές πάνω στο πιάνο πιστεύω. 
Εδώ και οχτώ χρόνια παρακολουθώ μαθήματα φωνητικής, μέσα από τα οποία καταλαβαίνω, μέρα με τη μέρα περισσότερο, τη φωνή μου. 
Αυτή τη στιγμή μαθαίνω επίσης βιολί. 
Έχω κάνει κάποια μαθήματα υποκριτικής επίσης, που αφορούν την ερμηνεία πάνω στο κομμάτι.

Ταυτόχρονα, είμαι φοιτήτρια Ψυχολογίας, στο Τμήμα Κοινωνικών Επιστημών του Ρεθύμνου». 

ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ 

Ζήτησα από την Νικολέτα να θυμηθεί εκείνες τος στιγμές που έπιασε μικρόφωνο για πρώτη φορά, μου εξέφρασε την συγκίνηση της γυρνώντας τον χρόνο πίσω. 

«Μου φέρνεις στο μυαλό πολύ όμορφες αναμνήσεις!
Ήταν η τελευταία μου γιορτή στο Δημοτικό. Κλείναμε για καλοκαίρι και την επόμενη χρονιά θα πήγαινα Γυμνάσιο!
Αφού λοιπόν τελειώσαμε με το θέατρο, η κα. Μαρια Ζαχαριουδάκη, υπεύθυνη για τις σχολικές παραστάσεις, με είχε ρωτήσει -ήδη στις πρόβες- αν ήθελα να πω ένα τραγούδι, τον “Παλιάτσο”. Δέχτηκα με μεγάλη χαρά.

Νομίζω πως αυτή ήταν και η πρώτη φορά που τραγούδησα μπροστά σε τόσο κόσμο - στο μεγαλύτερο μέρος, ευτυχώς, μαζί με όλη τη χορωδία! Είχα τρομερό άγχος»! 

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ 

«Ένα τραγούδι, για να το ερμηνεύσεις, πρέπει να κατανοείς τι λες εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Οπότε, επειδή και οι δικές μου σκέψεις αλλάζουν από μέρα σε μέρα, οι καταστάσεις που βιώνω διαφέρουν, μπορεί το ίδιο κομμάτι να αποδοθεί διαφορετικά σήμερα και διαφορετικά αύριο. 

Θεωρώ λοιπόν, πως επειδή ερμηνεύοντας ένα κομμάτι, βιώνεις τη δική σου αλήθεια μέσα από αυτό, θα σου απαντήσω πως κάποιος μπορεί να δει πολλά και διαφορετικά πράγματα μέσα από μία ερμηνεία. Το σίγουρο είναι πως αυτό που φαίνεται, είναι κάτι αληθινό και  δικό μου».

ΠΑΡΕΛΘΟΝ - ΠΑΡΟΝ - ΜΕΛΛΟΝ 

«Είχα και έχω την τύχη, τόσα χρόνια να συνεργάζομαι πρώτα απ’ όλα με πολύ καλούς ανθρώπους και έπειτα με πολύ καλούς μουσικούς. Αυτό για εμένα κάνει την “ομάδα” που δημιουργείς, μία “παρέα”.

Είναι ωραίο όταν παίζεις μουσική, όταν τραγουδάς, να νιώθεις ότι είσαι με φίλους σου. 
Μία εμφάνιση που ξεχωρίζω είναι το κλείσιμο στη συναυλία της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, στο εκθεσιακό κέντρο Βόρρων με τον Μάριο Ηλιάκη, τον Κωνσταντίνο Σταθοράκη και τον Τόλη Μυλωνά, το 2015 και φυσικά, στο μουσείο της Ακρόπολης το Σεπτέμβριο του 2018, με Μάριο Ηλιάκη και Δημήτρη Βαρούχα. 

Φέτος, συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά με την Ευσταθία, που έχει γράψει στίχους και μουσική στο “Ελευθερία”. Οι συνεργασίες που έκανα μέσα από αυτό το ταξίδι ήταν ξεχωριστές και πολύτιμες για εμένα.

Σήμερα, 11.01.2021 βγήκε η “Ελευθερία”! Θα ήθελα μέσα στο 2021 να βγάλουμε και άλλα κομμάτια και αδημονώ για τη στιγμή που θα ανακοινωθεί πως μπορούμε να τραγουδάμε πλέον ελεύθεροι, χωρίς φόβο και με πολύ κόσμο!

ΝΕΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ- ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Η “Ελευθερία” είναι ένα κομμάτι, το οποίο άγγιξε την καρδιά μου από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στα χέρια μου. Η ερμηνεία αυτών των στίχων είναι πολύπλευρη. Η μουσική της Ευσταθίας και η εμπνευσμένη ενορχήστρωση του Μανόλη Λιανή, έδωσαν κάτι ξεχωριστό σε αυτό το σύνολο, το οποίο δεν ξέρω τελικά αν μπορεί να πάρει ακριβώς μία “ταμπέλα” για το πού ανήκει. 
Όσο για το ανατρεπτικό Video Clip… Ήταν ιδέα του ταλαντούχου σκηνοθέτη Στέφανου Σιταρά, ο οποίος διστακτικά μου ανακοίνωσε τη σκέψη του, περιμένοντας ίσως πως θα αρνηθώ. 

Ο πυρήνας της ιδέας του όμως και ο τρόπος που μου εξήγησε το νόημα πίσω από την οπτικοποίηση της “ελευθερίας”, με έπεισαν μέσα σε ένα λεπτό. 

Το VideoClip επιδέχεται πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Δε θα ήθελα να πω τη δική μου, θα ήθελα ο καθένας να δώσει τη δική του βλέποντάς το. Αυτό είναι και το νόημα της τέχνης άλλωστε.

Αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μόνο μία λέξη για να εκφράσω την εμπειρία αυτή: “Ευγνώμων”.

Το αποτέλεσμα που σήμερα βγήκε είναι δουλειά πολλών ανθρώπων ξεχωριστά, που έγιναν μέρος της “Ελευθερίας”, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και πίστεψαν σε αυτό που κάναμε. Το “ευχαριστώ” είναι λίγο. 

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ 

Τι να πω για τον τόπο μου, πέρα από ένα μεγάλο “ευχαριστώ” για τη στήριξή του, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια! Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το προσωπικό μου ταξίδι στη μουσική, με στήριξε, με αγκάλιασε και με έκανε να νιώσω αγαπητή! 

Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι γνωστοί, οι επιχειρηματίες, όλοι όσοι πιστεύουν σε εμένα, όλοι όσοι με ξέρουν από μικρό κοριτσάκι, όλοι είναι μέρος αυτόυ του τόπου και νιώθω μεγάλη χαρά αυτή τη στιγμή που λαμβάνω τη στήριξη και την αγάπη τους! 

Θα ήθελα λοιπόν να τους ευχαριστήσω όλους μέσα από την καρδιά μου, για όλα αυτά τα χαμόγελα που μου έχουν προσφέρει, τις δυνατές στιγμές στα live και για όσα θα έρθουν!

Ύβα μου, σε ευχαριστώ προσωπικά για αυτές τις υπέροχες ερωτήσεις, που μου έφεραν στο μυαλό μνήμες από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, για την αγκαλιά και τη στήριξή σου από την πρώτη στιγμή που άκουσες την «Ελευθερία»! Με συγκινείς!

Δείτε το νέο της κλιπ ▪️ https://youtu.be/rSrEC1rTR_o

Την ευχαριστώ θερμά !!!! 

Δημήτρης Ζωγραφάκης: «Δημιουργώ χωρίς μουσικά όρια και καλούπια»

 Της Ύβας Κουμαντάκη

 

Με καταγωγή από το Ζαρό του Δήμου Φαιστού ο Δημήτρης Ζωγραφάκης μεγάλωσε στα Καπαριανά.

Γνωριζόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια και παρακολουθώ την πορεία του στα μουσικά δρώμενα από τα 12 του έως και σήμερα. Ακλούθησαν πολλές συνεργασίες και εμφανίσεις, δισκογραφίες και καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Ο Δημήτρης Ζωγραφάκης έχει ένα πηγαίο χιούμορ και το όνομά του ταυτίζεται απόλυτα με τον ήχο της κιθάρας. Η συζήτηση μαζί του πάντα είναι απολαυστική.

 

Στα δέκα του χρόνια

«Ήμουν δέκα χρονών όταν είδα μια μέρα τον καταξιωμένο μας καλλιτέχνη και φίλο του πατέρα μου, Αλέκο Καλεμάκη, να φέρνει σπίτι ένα μπουζούκι κατασκευής του Στεφανάκη από το Ζαρό για να του μάθει να παίζει. Μάθαινε και του μεγάλου μου αδελφού. Όταν το έπιασα στα χέρια μου κατάφερα πολύ εύκολα να παίξω και εγώ. Κάναμε πολλές φορές παρέα στο σπίτι και μου ήταν εύκολο να παίζω ό,τι άκουγα στο μπουζούκι. Ο Αλέκος με έπαιρνε μαζί του μετά από λίγο καιρό να βγάζω το λαϊκό πρόγραμμα. Πήγαινα πρώτη γυμνασίου τότε».

 

Η απόφαση

«Στη Μεσαρά υπάρχει ένα από τα καλύτερα μπουζούκια και φωνή για εμένα, ο Χρηστάκης ο Κώστας. Ερχόταν στη γειτονιά μου και έκαναν πρόβες. Ήμουν εκεί συνέχεια. Μου άρεσε η παρέα τόσο πολύ και μιας και άκουγα την δυσκολία που υπήρχε στο να έχουν ένα μουσικό με κιθάρα να τους πλαισιώνει, αποφάσισα για να τους βοηθήσω και να πιάσω την κιθάρα εγώ. Με πολύ λίγες συμβουλές κατάφερα να τους συνοδέψω. Ακολούθησαν πολλές βραδιές και εμφανίσεις και είχα πολύ άγχος, τόσο που δεν μπορούσα να κοιτάξω τον κόσμο στα μάτια. Όλο το βράδυ κοιτούσα τα παπούτσια μου». (γέλια)

 

Η ευκαιρία

«Στα 14 μου έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Καλαϊτζάκη τον Μανώλη για να τον συνοδέψω στο λαϊκό πρόγραμμα που είχε στηθεί στο κέντρο «Scorpios» στα Μάταλα. Σάστισα γιατί ήταν ένα σχήμα με 6 τραγουδιστές και είχε μεγάλες απαιτήσεις.

Για περίπου 3 χρόνια ακολούθησε μία μόνιμη συνεργασία. Ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα. Κάθε βράδυ το ίδιο πρόγραμμα. Τα ακούσματά μου ήταν συγκεκριμένα και έπαιζα μηχανικά».

 

Λύνοντας η συνεργασία (σχολείο) του Δημήτρη Ζωγραφάκη με το λαϊκό πάλκο, ήρθε η τυχαία γνωριμία του με τον Νεκτάριο Σαμόλη, όπου τον ακολούθησε σε παραδοσιακούς ήχους αυτή τη φορά.

Είχε, βέβαια, συνοδέψει τους τοπικούς καλλιτέχνες όμως η μεγαλύτερη του στιγμή, όπως λέει ο ίδιος, ήταν να καθίσει στο πλευρό του Λεωνίδα Κλάδου.

«Με τρέλαινε ο ήχος της λύρας του. Βρέθηκα και στο πλευρό του Μανόλη Καρπουζάκη και για δύο μήνες στα 17 μου χρόνια έπαιξα στην Αθήνα με τον Θανάση τον Σκορδαλό. Διέκρινε σε εμένα, όπως μου έλεγαν, το ταλέντο του να συνοδεύω σωστά».

 

12 χρόνια συνεργασίας

Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας κάλεσαν τον Δημήτρη στο κέντρο «Λύρα», ο Αντώνης Σαλούστρος, μόνιμος συνεργάτης του Μανώλη Αλεξάκη τότε, για να παίξει μαζί τους μία βραδιά. Αυτή η συνύπαρξη εξελίχτηκε σε μια 12χρονη συνεργασία.

«Ήταν μια μεγάλη εμπειρία για εμένα αυτά τα χρόνια που βρέθηκα στο πλευρό του Μανώλη Αλεξάκη. Ατελείωτες εμφανίσεις και ταξίδια. Μεγάλες στιγμές. Από ένα σημείο όμως και μετά δεν άντεχα τον εαυτό μου. Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορείς να έχεις φυσιολογική ζωή. Κοιμάσαι και ξυπνάς μόνο για ένα σκοπό: να διασκεδάσεις τον κόσμο. Ήθελα να κάνω και άλλα πράγματα, να συνθέσω δική μου μουσική να κάνω πράγματα για εμένα».

 

Η έμπνευση

«Πριν από 18 χρόνια έπαιξα στο Νίκο το Στρατάκη την πρώτη μου σύνθεση και με παρότρυνε να ηχογραφώ τις ιδέες μου συνεχώς. Τότε έβαλα στόχο να κάνω την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, όπως και έγινε, με τον τίτλο «Όταν ο έρωτας θα γίνει δάκρυ», που περιείχε πέντε νέα τραγούδια.

Η επόμενη μου δισκογραφική δουλεία ήταν πιο οργανωμένη, είχε δική μου μουσική και πολλά από τα τραγούδια είχαν και δικό μου στίχο. Ο δίσκος είχε τίτλο: «Στη μέση του χειμώνα».

Η συνεργασία μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Χρήστο Δάντη ήταν καθοριστική μα και η συνεργασία μου με τον Νίκο Μανιουδάκη και στην δισκογραφία αλλά και στο σχήμα «Άλλη Μπάντα», μου δημιούργησε την ανάγκη για άλλες αναζητήσεις».

 

Ακολούθησαν οι δισκογραφικές προτάσεις «Αθώος και φονιάς», «Φωνή του λαούτου» και «Οι ήχοι τις παρέας - live», ενώ προκύπτουν συνεργασίες συνεχώς με καταξιωμένους μουσικούς της Κρήτης, όπως τον Ψαραντώνη, τον Γιώργο Μανωλάκη, αλλά και από άλλους μουσικούς χώρους όπως τον Λεωνίδα Μπαλάφα.

 

Σήμερα ο Δημήτρης Ζωγραφάκης βρίσκεται στο πλευρό του Γιώργου Νικ. Ζερβάκη. Αριθμεί δεκάδες δισκογραφικές συμμετοχές ως κιθαρίστας, έχει συνεργαστεί με την πλειοψηφία των Κρητικών καλλιτεχνών και ο ήχος της κιθάρας του τον χαρακτηρίζει.

Έχοντας πάνω από 20 χρόνια στο πάλκο μου είπε χαρακτηριστικά: «Τώρα νιώθω ότι έχω ζωή. Έχω δημιουργήσει οικογένεια, κάνω πράγματα που γεμίζουν την ψυχή μου και μου δίνουν νόημα να συνεχίσω στον καλλιτεχνικό χώρο, μακριά από μουσικά όρια και καλούπια, δεν έχει κανένα νόημα αλλιώς».

Το πάθος της φωνής του δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να αμφιβάλω.

Τον ευχαριστώ θερμά.