Της Ύβας Κουμαντάκη
Με τον Δημήτρη Μ. Αποστολάκη γνωριστήκαμε το 2009 στο στούντιο του Ράδιο Μοίρες για την παρουσίασης της πρώτης προσωπικής του δισκογραφικής δουλειάς. Εύκολα διακρίνει κανείς την ευγένεια και τους χαμηλούς τόνους που κρατάει στον μουσικό χώρο του τόπου μας.
Μεγαλωμένος στα Άνω Μούλια, με παππού και πατέρα μερακλήδες λυράρηδες που άφησαν εποχή στα χρόνια τους κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το σπίτι ήταν πάντα γεμάτο κόσμο και παρέες από μουσικούς που βρίσκονταν στο χωριό του από όλη την Κρήτη.
Ο μικρός Δημήτρης
«Κοίταζα τον πατέρα μου να παίζει λύρα, πολύ επίμονα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Γύρω στα 5 μου χρόνια, μού έδωσε την λύρα του και εγώ την πήρα αγκαλιά σαν να ήταν λαούτο. Του έκανε μεγάλη εντύπωση, μου είπε μεγαλώνοντας, και σε λίγο χρονικό διάστημα μου αγόρασε ένα λαούτο.
Στο πλευρό του πατέρα μου στα τοπικά γλέντια ήταν στο λαούτο ο αδελφός του Αντώνης.
Η ενασχόλησή μου με την μουσική μου φαίνονταν αυτονόητη.
Το λαούτο δεν μπορούσα να το αγκαλιάσω, ούτε έφταναν τα πόδια μου στην καρέκλα, αλλά πολύ γρήγορα ξεκίνησα να παίζω βάζοντας από την πρώτη στιγμή το δικό μου ηχόχρωμα στα τραγούδια. Θυμάμαι αξέχαστα την χαρά μου, όταν ο φίλος του πατέρα μου και λαουτιέρης, Παντελής Ξεκαρδάκης, μού έδειξε τα πρώτα μου ακόρντα.
Στο πανηγύρι του χωριού
«Το πρώτο τραγούδι που έμαθα ήταν "Την μάνα μου την αγαπώ». Στο πανηγύρι του χωριού, λίγο καιρό μετά που απέκτησα το λαούτο, έπαιζαν ο πατέρας και ο θείος μου. Με φώναξαν στο πάλκο κάποια στιγμή να ανέβω και έπαιξα το τραγούδι αυτό μόνος μου. Ήταν μια φυσιολογική διαδικασία για εμένα. Η παιδική άγνοια δεν με άφηνε να καταλάβω πόσο σπουδαίο ήταν για την ηλικία μου. Ακολούθησαν πολλές βραδιές.
Η μουσική τριβή ήταν καθημερινή ως ότου κάποια στιγμή, ξαφνικά, ο πατέρας μου δεν είχε λαουτιέρη και μου ζήτησε σε ένα γάμο να γίνω το "καλό" του λαούτο. Από τότε άλλαξαν όλα.
Στο πλευρό των κορυφαίων
«Στα 12 χρόνια, μού δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ στο πλευρό του Θανάση Σκορδαλού και του Μαρκογιάννη. Δεν μπόρεσα να εστιάσω στη στιγμή, γιατί ένα ατυχές γεγονός ευθυνόταν να χάσω το λαούτο μου εκείνο το βράδυ και ήμουν πολύ στενοχωρημένος για να χαρώ ως άξιζε τη στιγμή. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορούσα να έχω την αίσθηση πόσο σπουδαία βραδιά ήταν αυτή για εμένα.
Μού έκανε πολύ εντύπωση, όμως, η στάση που κράτησαν στον χρόνο αυτοί οι κορυφαίοι μας καλλιτέχνες. Με συμβούλευαν να μη πιαστώ από την τέχνη του λαούτου και να μην αφήσω τα γράμματα γιατί οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να έχουν φυσιολογική ζωή. Στην πορεία κατάλαβα πόσο δίκιο είχαν».
Συνεργασίες
Ακολούθησαν αρκετές συνεργασίες. Από τα 14 του έπαιζε πια επαγγελματικά με τους Γιώργο Παπαδάκη, Γιώργο Κουριδάκη, Λευτέρη Γιαμπουλάκη και Παντελή Ξεκαρδάκη, Μεσαρίτες καλλιτέχνες.
Λίγο πριν τελειώσει το στρατιωτικό του, μία συνάντηση με τον Μιχάλη Αλεφαντινό ήταν αρκετή για να ξεκινήσει μια συνεργασία που κράτησε κοντά 9 χρόνια.
«Μόνο έτσι καταλαβαίνεις τις αντοχές και τις δυνατότητές σου. Το λαούτο έχει πολλές απαιτήσεις όπως και η καθημερινή σκληρή δουλεία. Πραγματικά, ένιωθα πολλές φορές ότι δοκίμαζα τα όρια μου».
Η προσωπική πορεία
Το 2000 είχε στο συρτάρι του αρκετές μουσικές συνθέσεις, επηρεασμένος από πολλά μουσικά ακούσματα και βιώματα άλλης εποχής. Ο Δημήτρης Μ. Αποστολάκης κυκλοφόρησε την πρώτη προσωπική δουλειά «Στ’ Αξέντι», ένα μουσικό ταξίδι στο χρόνο και στον χώρο άλλης εποχής. Και 2 χρόνια πριν κυκλοφόρησε την δεύτερη κατάθεση ψυχής "Ψηφιδωτό».
«Με την σκέψη ότι εκτός από την ανάγκη μου να γράψω μουσική, είχα την ίδια ανάγκη να εκφραστώ και με τον στίχο, δημιουργώ πια τα τραγούδια μου. Έχω οικειοποιηθεί άλλες μουσικές κουλτούρες που βγαίνουν αυθόρμητα στο παίξιμό μου από τότε που ήμουν μικρός, ίσως γιατί η Κρήτη ήταν ένα πολιτισμικό σταυροδρόμι. Ήθελα πάντα να ακούω ένα τραγούδι και κάπως διαφορετικά, να βάζω το δικό μου ηχόχρωμα. Η μουσική παραγωγή είναι βιώματα, είναι προσωπική αισθητική. Ο πυρήνας ενός τραγουδιού είναι η ψυχή».
Στο κλείσιμο της συζήτησής μας, μού είπε ότι θεωρεί σήμερα ότι «το συναίσθημα και η χαρά του γλεντιού έχει χαθεί μέσα στην τεχνολογία, η ψυχική επαφή κοινού - καλλιτέχνη έχει χαθεί. Δεν εισπράττουμε την στιγμή».
Μέσα από την μουσική και τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του Δημήτρη Μ. Αποστολάκη μπορεί να διακρίνει κανείς τον ήρεμο και συνειδητοποιημένο τρόπο σκέψης του, γεμίζοντας εικόνες και συναισθήματα.
«Παιχνίδι είναι η ζωή, την μιά ’σαι κερδισμένος,
την άλλη δυνατότερος και ας φαίνεσαι χαμένος».
Τον ευχαριστώ θερμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου