Τον Μιχάλη τον γνωρίζω από τότε που ζούσε ακόμα στην Αθήνα μόνιμα με τους δικούς του, που έχουν ρίζες Ζαριανές καθώς και οι δυο μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά στον Κάτω Ζαρό.
Από την Ύβα Κουμαντάκη
Ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης, ήρεμη δύναμη με ξεχωριστή χροιά, που υπηρετεί την Κρητική μουσική επαγγελματικά από τα 14 του χρόνια, ενώ στα 18 είχε την τύχη να συνεργαστεί με τον Νίκο Μαμαγκάκη. Πριν τρία χρόνια έκανε τη μεγάλη στροφή στη ζωή του, καθώς συναποφάσισε με την σύντροφο του να αφήσουν την πόλη της Αθήνας για να ζήσουν στη Μεσαρά.
ΑΠΟ 4 ΧΡΟΝΩΝ: «Από τεσσάρων χρόνων», μας λέει, «θυμάμαι να έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με την μουσική, χάρη σε ένα μπουζούκι που υπήρχε στο σπίτι. Ο πατέρας μου, αν και αυτοδίδακτος, υπήρξε ο πρώτος μου δάσκαλος- ήταν αυτός που με έμαθε κάποια κομμάτια της παρέας και είχε από τότε το μεράκι να με κάνει μουσικό. Δεν φανταζόταν τι θα ακολουθούσε, ούτε ότι θα γίνω επαγγελματίας μουσικός.
Μέσα μου ήθελα από την πρώτη στιγμή να παίξω λαούτο κάτι που ήταν αδύνατον πρακτικά για την ηλικία μου».
ΣΤΟ ΩΔΕΙΟ: «Στα έξι μου χρόνια ξεκίνησα στο Ωδείο. Άρχισα να μαθαίνω αρμονία της μουσικής και να κάνω πρακτική στην τεχνική του μπουζουκιού. Δάσκαλος μου στο μπουζούκι ο Τριαντάφυλλος Δαβίτος, αυτός που με “σημάδεψε” και μου έμαθε να μελετάω σωστά. Σε μια παρέα Κρητικών στην Αθήνα βρέθηκε ένα λαούτο στα χέρια μου και από τότε δεν ξέρω πώς έγινε και “κούμπωσα” με αυτό. Τα ακούσματα μου ήταν περισσότερο στη Κρητική μουσική καθώς με τους γονείς μου πηγαίναμε μόνο σε παραδοσιακά γλέντια στην Αθήνα. Έτσι μπορεί να έπαιζα μπουζούκι, όμως προσπαθούσα πάνω στο όργανο να αποτυπώσω Κρητικά τραγούδια. Στο Μουσικό Γυμνάσιο, συνέχισα πια με το λαούτο. Ότι γνώσεις είχα πάνω στο μπουζούκι τις μετέφερα εκεί. Εξάλλου 8 χρόνια μαθήματα μπουζουκιού δεν ήταν λίγα. Σε εκείνη την φάση της ζωής μου πάθαινα συχνά κρίση ταυτότητας»!
ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΚΟ: «Στα 14 μου χρόνια, μου έγινε πρόταση να παίξω σε ένα μαγαζί στην Αθήνα με τον Γιώργο Στριλιγκά και με αυτήν την πρώτη επαφή είδα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό τον χώρο σαν μια φυσιολογική εξέλιξη μιας σειράς πραγμάτων. Έβλεπα τις καταστάσεις διαφορετικά μέσα από τη μουσική πια, όλα τα συναισθήματα συνδέονται με αυτήν. Μέσα στο χρόνο άρχισα να αναγνωρίζω τα βασικά μου χαρακτηριστικά».
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: «Ξεκίνησα το τραγούδι τυχαία. Θυμάμαι τον πατέρα μου την πρώτη φορά που με άκουσε να τραγουδάω να βάζει τα κλάματα.
Δεν θεώρησα τον εαυτό μου ποτέ τραγουδιστή.
Τα τραγούδια, απλά, συνοδεύουν το παίξιμο μου».
ΟΙ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΔΕΣ: «Στην πρώτη Λυκείου βρέθηκα στο Κέντρο “Κάστρο” στην Αθήνα να παίζω με τους Περιστέρηδες από την Γέργερη. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Μαζί μας ήταν και ο Γιώργος ο Σκορδαλός. Ήταν μια μοναδική εμπειρία για εμένα εκείνη η εποχή».
Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ: «Στον καλλιτεχνικό κύκλο της Αθήνας είχα πια γίνει γνώριμος. Είχα περάσει από πολλά στάδια προσπαθώντας να μιμηθώ λαουτιέρηδες που αγαπούσα πολύ, όχι για να τους αντιγράψω και να φαίνομαι σαν και εκείνους αλλά για να αποκτήσω τις τεχνικές τους, να εξελιχτώ μέσα από εκείνους.
Ο Μιχάλης Τζουγανάκης και ο Χρήστος Στιβακτάκης ήταν δυο από αυτούς. Όλο αυτό μου βγήκε σε καλό γιατί στην συνέχεια κατάλαβα ότι το ζητούμενο ήταν να βρω τα δικά μου πατήματα και να δώσω την δική μου ταυτότητα στη μουσική. Όταν το συνειδητοποίησα, πέρασα σε άλλο επίπεδο, ένιωσα να απελευθερώνομαι…».
Η ΑΠΟΦΑΣΗ: «Ένα λιποθυμικό επεισόδιο με ταρακούνησε αρκετά, για “τα πρέπει” που με καταπιέζουν και τα πραγματικά μου “θέλω”. Στα 22 μου χρόνια ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θα αφήσω την Πάντειο και θα ασχοληθώ ολοκληρωτικά με αυτό που αγαπούσα, την μουσική. Δεν νομίζω η μητέρα μου να μου το έχει συγχωρέσει ακόμα!».
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ: Κατά τον ερχομό μου τα Καλοκαίρια στο Ζαρό και από τις επαφές που είχα με τους ντόπιους Κρητικούς, κατάλαβα πόσο μεγάλο ήταν το χάσμα με τους Κρητικής καταγωγής κατοίκους της πρωτεύουσας.
Το πήρα απόφαση ότι δεν χρειάζεται να παλεύω για κάτι που δεν θα γίνω ποτέ.
Έπρεπε πια να αποδεχτώ ότι αγαπάω την παραδοσιακή μουσική και τον τόπο μου, αλλά δεν τον έχω ζήσει.
Ίσως εκείνη τη στιγμή να συνειδητοποίησα και να πήρα υποσυνείδητα την απόφαση να ζήσω μόνιμα στην Κρήτη.
ΟΙ ΕΠΙΡΡΟΕΣ: Η συνεργασία μου με τον Κιθαρίστα Χρίστο Τζιφάκη με έβαλε σε αλλά μουσικά ακούσματα. Σολάροντας με το λαούτο πάνω στην φλαμένκο μουσική μου έδωσε να καταλάβω ότι αν θέλει ένας μουσικός να αναγνωριστεί πάνω σε αυτά τα ακούσματα, πρέπει να πάει στον τόπο που τα δημιούργησε.
Έτσι και με την Κρητική μουσική, εκτός Κρήτης φτάνει μέχρι σε ένα σημείο. Μου έλειπε η αυθεντικότητα, το ατόφιο, ο αυθορμητισμός που υπάρχει εδώ. Το να κάνω βίωμα την καθημερινότητα της Μεσαράς και να αναγνωριστώ στον τόπο που γέννησε την μουσική που υπηρετώ. Σε ένα τόπο που είναι δικός μου ενώ ταυτόχρονα δεν είναι».
Η συνεργασία του με τον Νεκτάριο Κλωστράκη ήρθε σαν δώρο θεού. Η αντίληψη και η στάση του απέναντι σε μια τάξη πραγμάτων έκαναν το Μιχάλη να αναθεωρήσει πολλά, να γίνει ο πιο αυστηρός κριτής της μουσικής του.
Σε ένα δρόμο που ξεκίνησε νωρίς αλλά μοιάζει σαν να έχει μόλις αρχίσει. Ένας καλλιτέχνης, χωρίς εκπτώσεις για να αρέσει στους πολλούς, νιώθει ότι οφείλει να εξελιχτεί μέσα από την διαφορετικότητα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου