Όσοι συνειδητά ακούνε κρητική μουσική, γνωρίζουν πολύ καλά την αξία της τέχνης και το ταλέντο του Χρήστου Στιβακτάκη. Όσοι μάλιστα τον γνωρίζουν προσωπικά, έχουν να πουν για ένα άνθρωπο αυθεντικό, με αρχές, σεμνό και ευαίσθητο.
Από την Ύβα Κουμαντάκη
Γέννημα – θρέμμα Βοριζανός, από πολυμελή οικογένεια, γιος του Στάθη και της Αριάδνης, αδελφός του Γιώργη, του Νίκου, του Σταύρου και της Καδιανής, με πατέρα πρωτοχορευτή την εποχή του, και με αδέλφια αυτοδίδακτους καλλιτέχνες, ήταν δύσκολο να μην επηρεαστεί από παρέες, σκοπούς και λόγια της καταγωγής του, με αποτέλεσμα όλα αυτά να ριζώσουν βαθιά μέσα του και να τα κρατάει στην ψυχή του, «θησαυρό» πολύτιμο στην πορεία του μέχρι σήμερα.
Η ΒΟΛΤΑ:
Μια Κυριακή λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα με το αυτοκίνητο του Χρήστου κινήσαμε για μια βόλτα σε αγαπημένα μέρη της Μεσαράς.
Στο πίσω κάθισμα είδα την θήκη με το λαούτο.
«Δεν το αποχωρίζεσαι ποτέ»; τον ρώτησα. Χαμογέλασε και μου απάντησε:
«Όταν δεν το έχω μαζί μου νοιώθω μισός άνθρωπος»
Φτάνοντας στον προορισμό μας κρέμασε προσεκτικά το λαούτο στον ώμο και μοιράστηκε μαζί μου μία παράξενη χαρά για αυτό το συγκεκριμένο όργανο.
«Είναι το πρώτο που έχω φτιάξει ο ίδιος.
Ο ήχος του είχε στοιχεία δικά μου», χωρίς απαραίτητα να θελήσει να το περιγράψει.
Έβγαλα το λαούτο από την θήκη για την ανάγκη της φωτογράφισης και μου ζήτησε λίγο χρόνο για να περάσει τις χορδές. «Το έχω ξεαρματώσει γιατί φροντίζω, τις τελευταίες λεπτομέρειες. Ένα όργανο χωρίς χορδές , είναι σαν τον πολεμιστή που το ρίχνεις στη μάχη χωρίς όπλα».
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα και ύστερα άρχισε να ξεδιπλώνει νότες και λόγια.
ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ:
«Την πρώτη μέρα που έφερε ο αδερφός μου ο Νίκος το λαούτο του στο σπίτι ήμουν δεν ήμουν έξι χρονών. Τέτοιο πράγμα πρώτη φορά έβλεπα, ούτε και ήξερα πως το λένε. Όταν άκουσα το όνομα “ΛΑΟΥΤΟ!” σαν να ριζώθηκε μέσα μου αυτή λέξη. Τόσο πολύ μου άρεσε…
Φαντάρος ήταν αδερφός μου ο Γιώργης και είχε αφήσει την καλή του λύρα στο σπίτι.
Όταν γύρισε μετά από τέσσερις μήνες άκουσε από τον πάνω δωμάτιο του σπιτιού τον ήχο της λύρας. Ο αδελφός μου νόμιζε ότι έπαιζε ραδιόφωνο. Όταν μπήκε στο δωμάτιο με είδε να παίζω καθισμένος στο κρεβάτι. Μόλις τον κοίταξα ντράπηκα πολύ και σταμάτησα. Δεν ήμουν ούτε 10 χρονών».
ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΜΑ:
«Ενώ το να παίζω λύρα ήταν εύκολο πράγμα για μένα άρχισα να χαϊδεύω τις χορδές στο λαούτο του αδερφού μου του Νίκου.
Με μεγάλη δυσκολία το αγκάλιαζα μιας και δεν το χωρούσε η αγκαλιά μου.
Ο αδερφός του Νίκος μου εξιστορεί ότι όταν γύρισε ένα βράδυ στο σπίτι μετά από πολλές μέρες απουσίας, είχε αφήσει το λαούτο ξεκούρδιστο. Το βρήκε κουρδισμένο. Αναρωτήθηκε ποιος το είχε κάνει. Του απάντησα εγώ.
Τότε τους άκουσα να λένε ότι έχω μεγάλη δύναμη στη μουσική και ότι αν ξέρεις να κουρδίζεις ένα όργανο τότε γνωρίζεις το μισό». Το κούρδισμα ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε ο Χρήστος πάνω στο λαούτο.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: «Σιγά-σιγά άρχισαν τα αδέρφια μου να με παίρνουν μαζί τους σε όποια εκδήλωση κι αν τους είχαν καλέσει. Ανέβαινα και εγώ στο πάλκο.
Ίσα – ίσα που φαινόμουνα πίσω από το λαούτο. Τα πόδια μου δεν έφταναν απ’ την καρέκλα να πατήσω κάτω. Όμως ζούσα την κάθε στιγμή.
Σε λίγο χρονικό διάστημα ο Γιώργης με έκανε το καλό του λαούτο. Μέσα στο αυτοκίνητο μεγάλωσα.
Ήμουν πολλά μερόνυχτα ξάγρυπνός.
Δεν ένιωσα την κούραση ποτέ.
Ακόμα και σήμερα μόλις ανέβω στο πάλκο ότι και να έχω με ένα μαγικό τρόπο μου περνάει».
Η ΑΠΟΦΑΣΗ:
«Όταν έπιασα το λαούτο του αδερφού μου στα χέρια μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό θα ήταν τα πάντα για μένα. Τα απαρνήθηκα όλα. Ακολουθούσα τα αδέρφια μου παντού και προσπαθούσα να καταγράψω όσα πιο πολλά μπορούσα από τα λόγια και μουσικές,
μέσα από τις παρέες των μεγάλων».
Καταλυτικό ρόλο στη ζωή του, έπαιξε και ο πατέρας του μιας και εκείνος ήταν ο πρώτος που διέκρινε τις δυνατότητες του.
Τον ενθάρρυνε συνεχώς. Το ίδιο έκανε μέχρι και την τελευταία του στιγμή.
Για τα μεγάλα του αδέρφια νιώθει ευγνωμοσύνη.
«Αν δεν ήταν εκείνοι» μου είπε «ίσως να μη γνώριζα ποτέ τις δυνατότητες μου»
ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ: «Όλα ξεκινούν με βάση την αγάπη για ότι κάνει κανείς. Έως τώρα τη μουσική την έχω σαν πυξίδα. Μόνο αν σε οδηγεί αυτό που αγαπάς, δεν κινδυνεύεις να χαθείς τη διαδρομή. Πρέπει να ξέρεις που βαδίζεις και που θέλεις να φτάσεις».
Σήμερα στα περισσότερα που ακούει στο ραδιόφωνο, θεωρεί πως δεν υπάρχει έμπνευση.
« Η Κρητική μουσική είναι απλά μία επανάληψη. Οι νεότεροι καλλιτέχνες δυστυχώς δε γνωρίζουμε από που πηγάζει αυτό που αναπαράγουν.
Αν δε μελετήσεις την ιστορία των παλαιότερων, ακόμα και την ιστορία του οργάνου που κρατάς στα χέρια σου, τότε πως θα το σεβαστείς; Είναι σα να μη γνωρίζεις τον εαυτό σου….».
Δείτε το βίντεο με τη συζήτηση μας:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου